mahmut sait - ben geldim

ben geldim

uyan kar kraliçem uyan kaf dağının kahraman prensleri yedi başlı ejderlerin büyücü acuzelerin şerrinden ırak anka kuşunun koynunda uyudular artık yalnızlığın kat kat örtüsü altında kar yağıyor bu kentin gecelerine bu umutsuzluğun ortasında bu geceler sana göre değil –biliyorum anadolunun bir ücra köyünden sana göz değmemiş bir gece getirdim bu donmuşluğun sıfır noktasından bir avuç ak kor elerimde bir yürek –buğu buğu yalanın gerçeğini getirdim sana bir yakut getirdim -bak avucuma bir çılgın arzuya boyun eğerek ben geldim baş ucuna uyan kar kraliçem uyan

uyan kar kraliçem uyan demir asa ve demir çarıklarla günün son saniyeleri adımlanmakta artık meydan saati gece yarısını vurmada -senin duymadığın- konkav ve konveks aynalarda eşitlendi yorgun görüntüler -senin bilmediğin- nefret ve sevgi sarmaş dolaş -senin aklının almadığı- -senin inanmadığın- melekler yıldızlardan huzur yüklü indi- ve ben bir yirmi dört saat getirdim sana bir melekten yaka paça aldığım bu yorgun parmaklarımla bugün ve yarını getirdim sana bağlarsın diyerek ay ışıkları ile gün ışıklarını perçine kollarımın dermanı kalmadı benim sana yokluğunu getirdim taşıyamadığım dayanamadığım sensizliğini getirdim acılarımı getirdim –bak umudun örümcek ağlarında ördüğüm bir matemlik getirdim sana –hadi ağlasana yalana çıkan yıllarımı getirdim bak saklama gözlerini yalancı düşlerde öyle isyankar yastıklara sığmayan göz yaşlarımı getirdim –saklayamadığım bir yalan umudun tutsağı olarak son defa geldim baş ucuna uyan kar kraliçem uyan uyan artık uyansana *******

tarihsiz

ben geldim

uyan kar kraliçem uyan